Özcan Akyol – Generaal zonder leger
Waar zijn ze toch gebleven, de rebellen en dwarsdenkers onder de schrijvers? Dat wil schrijver en columnist Özcan Akyol weten. Ooit raakte hij betoverd door de literatuur dankzij schrijvers die met hun polemische stijl aandacht vestigden op hun werk én iets teweegbrachten in de maatschappij.
Maar de schrijvers met deze bloedgroep zijn uitgedund. Er is nog maar weinig literatuur die de sociale klasse en identiteit van de schrijver ontstijgt: de moderne auteur richt zich vooral op zijn eigen cocon - de gelijkgestemden. Wanneer gebeurt het nog dat het héle land staat te sidderen na een publicatie die de vinger op de zere plek van onze samenleving legt?
Özcan Akyol weet in ‘Generaal zonder leger’ zijn punt goed en duidelijk te maken. Dat begint al in het begin van het essay met een voorbeeld uit de praktijk, waar een boekhandelaar tegen Akyol zegt dat hij het eigenlijk maar niets vindt om boeken van Lucinda Riley te verkopen. Hij verkoopt liever een literair hoogstandje. Zo kwam het in ieder geval over op mij als lezer. Buiten dit voorbeeld komt de auteur met nog meer voorbeelden, waaruit blijkt dat er op het gebied van meer lezen nog veel te winnen valt.
Akyol heeft een duidelijke schrijfstijl, waarin zeker ook humor voorbijkomt. Het boekenweekessay is niet heel dik, maar de auteur weet op een duidelijke en interessante manier zijn verhaal te doen. Je leest het met plezier en het laat je ook wel over de situatie nadenken.
Auteur: Özcan Akyol
Titel: Generaal zonder leger
Genre: Non-fictie / boekenweekessay
Aantal pagina's: 64
Uitgeverij: CPNB
ISBN: 9789059655171
- Login om te reageren