Boekverfilmingen: ja of nee?

Wanneer is een boekverfilming eigenlijk goed of juist slecht te noemen? Dat is een vraag die ik mezelf laatst stelde toen ik naar de film van 'Het diner' was geweest en voor Leesfanaten een verslagje erover ging schrijven. In dat verslag maakte ik een korte vergelijking tussen de boek en het film, en kwam tot de conclusie dat de film vrij goed was... op het matige einde na. Ik baseerde mijn oordeel voornamelijk op het feit dat het boek en de film grotendeels gelijk waren gebleven. Het was enige jaren geleden dat ik het boek gelezen had, maar de film verliep voor het grootste deel zoals het boek ook ging. Dat maakt een boekverfilming voor mij goed.

Maar er zijn ook een heleboel films die zich niet letterlijk aan het boek houden. Vaak omdat de film anders wel erg lang zou worden. Als je naar de bioscoop gaat, hoeft voor de meeste mensen een film geen drie tot vier uur te duren. Een film van anderhalf tot twee uur is meestal lang genoeg. Dat geldt ook voor de film 'Spijt', naar het gelijknamig boek van Carry Slee over pesten. Als kind heb ik dit boek heel vaak gelezen, waardoor ik het ook nu nog tot op de details ken. De hoofdlijn in de film is hetzelfde als in het boek, maar er zijn hier en daar wel enkele details veranderd. Zo is een belangrijk persoon in het leven van hoofdpersoon Jochem uit de film geschrapt en vervangen door een klasgenoot van hem. Is dat storend? Nee, voor mij niet. De boodschap van de film komt ook met deze aanpassing luid en duidelijk binnen bij de bezoekers.

Wanneer zijn verschillen tussen een boek en een film wel storend? Ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken, maar als ik net een boek uit heb en ik ga daarna meteen naar de verfilming ervan, valt deze meestal tegen (uitzonderingen daargelaten). Een voorbeeld daarvan is de derde film van de Harry Potter-reeks, 'Harry Potter and the Prisoner of Azkaban'. Dat boek was geweldig; ik had er enorm van genoten. Een week nadat ik het boek had uitgelezen, ging ik naar de film. De eerste twee films waren erg goed; dan zou de derde dat ook wel zijn. Wat waren er veel details weggelaten, die ik nog helemaal in mijn hoofd had zitten. Het was nog wel een aardige film, maar ik was er niet zo enthousiast over als bij de eerdere films uit deze reeks.

Vanaf dat moment besloot ik om ervoor te zorgen dat er meer tijd zat tussen het moment dat ik het boek las en het moment dat ik naar de film ging om teleurstellingen te voorkomen. Je ontkomt er niet helemaal aan, want sommige boeken worden niet goed verfilmd. Of misschien moeten bepaalde verhalen gewoon helemaal niet verfilmd worden. Terwijl dat voor anderen juist wel geldt, maar niet gebeurt. Al met al kun je bij het lezen van een boek je eigen verfilming voor ogen zien. En dat is ook heel wat waard!