Interview met Rosemarijn Milo
Een tijdje terug werd ik benaderd door Rosemarijn Milo of ik haar nieuwste boek ’Een vervlogen droom’ wilde lezen voor mijn website. Dat boek heb ik met veel interesse gelezen. Naar aanleiding daarvan heb ik Rosemarijn een aantal vragen mogen stellen, waarop ik uitgebreid antwoord kreeg.
1. U hebt als advocaat en rechter gewerkt. Hoe bent u ooit aan het schrijven van uw eerste boek begonnen?
Tussen mijn juridische loopbaan en mijn schrijverij bestaat geen verband, hoewel… Op een gegeven moment wilde ik solliciteren naar de functie van lid-jurist in het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg. Als letselschadeadvocaat, gespecialiseerd in kwesties van medische fouten, kwam ik regelmatig bij dat college. Ik dacht daarom dat het een goed idee was om de voorzitter ervan eerst telefonisch te benaderen en te vragen of er een plaats vrij was voor mij. Hij reageerde zeer verheugd op mijn vraag, zo ongeveer in de geest van “kom je gisteren of vandaag?”, “want”, zei hij “jij kunt tenminste schrijven!” Ik heb er een aantal jaren gewerkt en het compliment in mijn oren geknoopt.
2. In 2012 verscheen uw eerste boek ‘Brieven uit La Dominance’. Hoe bent u op het idee voor dit boek gekomen? En bent u lang bezig geweest met het schrijven hiervan?
Schrijven heb ik mijn hele leven gedaan. Ik heb vanaf mijn 5e jaar heel wat correspondenties onderhouden en met mensen overal ter wereld. Ik moet duizenden brieven hebben geschreven. Ook heb ik natuurlijk veel geschreven in mijn advocatenbestaan, niet alleen processtukken (dagvaardingen, verzoekschriften en dergelijke) maar ook weer talloze brieven. Ik moest daardoor wel op het idee komen om vanaf het moment dat ik definitief in Frankrijk was gaan wonen brieven te schrijven over mijn Franse leven en Frankrijk aan de achterblijvers, zoals familie en vrienden. Door de positieve reacties heb ik - na een paar jaar lang die brieven te hebben geschreven - besloten er een boekje van te maken, geïllustreerd met foto’s van de hand van mijn man.
3. Ik las dat u na uw juridische loopbaan definitief in Frankrijk bent gaan wonen. Heeft u een speciale band met dit land? Hoe bevalt het om daar te wonen? Komt u nog regelmatig in Nederland?
Vanaf de eerste keer dat ik als jong meisje met mijn ouders op vakantie ben geweest in Frankrijk, ben ik verliefd op geworden op dat land; een liefde die nooit meer is overgegaan. In 1995 heb ik er een vakantiehuis gekocht. Daarna heb ik er mijn Franse echtgenoot leren kennen. Een liefde die ook niet meer overgaat. U begrijpt, dit alles bij elkaar is de ‘speciale band’ die ik met Frankrijk heb. Om die band nog specialer te maken, helemaal ‘van binnenuit’, heb ik me in 2014 verkiesbaar gesteld bij de gemeenteraadsverkiezingen en ik ben nog gekozen ook; sindsdien ben ik gemeenteraadslid in het kleine dorpje waar ik woon, dichtbij Metz. Ik kom regelmatig in Nederland, waar ik kinderen, een kleinzoon en nog altijd veel vrienden heb.
4.Dit jaar is ‘Een vervlogen droom - verslag van een te kort leven’ uitgekomen. Daarin heeft u onderzoek gedaan naar uw onbekende grootmoeder. Was het lastig om de familiegeschiedenis in te duiken? Kreeg u veel medewerking van uw familie?
Voor het boek ‘Een vervlogen droom - verslag van een te kort leven’ heb ik weliswaar veel onderzoek gedaan, maar nauwelijks naar mijn grootmoeder (van moederskant). Dat moet ik natuurlijk uitleggen. Over mijn grootmoeder, die al overleed op 26-jarige leeftijd, was en is hoegenaamd niets bekend. Er werd vrijwel niet over haar gesproken. Toen ik eindelijk besloten had een boek over haar te schrijven - lange jaren nadat ik een familiegeheim op het spoor was gekomen - was er niemand meer in leven die haar had gekend of zelfs maar iets uit de tweede hand over haar wist. Mijn moeder was nog geen vier toen haar moeder overleed en kon dus geen enkele herinnering aan haar hebben. Het weinige dat ze mij ooit over haar moeder heeft verteld, had ze van anderen gehoord. In mijn boek heb ik het leven en de persoonlijkheid van mijn grootmoeder helemaal verzonnen; al schrijvende heb ik haar als het ware leren kennen. Wel heb ik natuurlijk veel onderzoek gedaan in registers van burgerlijke stand en bevolking, en in diverse andere bronnen. Pas toen ik begon te schrijven realiseerde ik me dat het huwelijk van mijn grootouders vrijwel samenviel met de Eerste Wereldoorlog en dat ik daar veel te weinig van afwist. Ik heb dan ook heel wat moeten lezen om dat tekort op te vullen.
Van mijn familie, die ik in de Verantwoording in het boek ‘verscheurd’ heb genoemd, heb ik geen enkele medewerking gekregen en ‘familiegeschiedenis om in te duiken’ was er dus bijna niet.
5.Op welk boek dat u tot nu toe hebt uitgebracht bent u het meest trots en waarom?
Ik ben bepaald het meest trots op ‘Een vervlogen droom’, juist omdat het verhaal volledig aan mijn fantasie is ontsproten; het schrijven van fictie is iets dat ik nooit eerder had gedaan. Het schreef, aan de andere kant, wel ‘gemakkelijk’ doordat ik ervoor had gekozen om het in briefvorm te doen. In die vorm voel ik mij nu eenmaal het beste thuis. Er is nog een reden voor die trots; op een andere plaats heb ik het zo geformuleerd: ‘Ik heb mijn grootmoeder het gezicht kunnen geven dat haar niet eerder was gegund; zij werd in de familie zo goed als doodgezwegen. Ik ben haar dankbaar dat zij mij haar geheimen heeft geopenbaard. Als er zoiets bestaat als het hiernamaals is zij mij er hopelijk dankbaar voor, haar wat leven te hebben teruggegeven.’
6.Bent u alweer bezig met een nieuw boek? Zo ja: kunt u al een tipje van de sluier oplichten waarover het gaat? Zo nee: wilt u nog een boek gaan schrijven?
Ik heb al een vervolg geschreven op ‘Brieven uit La Dominance’. Weer een serie brieven over Frankrijk, ditmaal minder persoonlijk en nog wat meer over de geschiedenis en politiek. Ik hoop deze ‘Berichten vanuit de Praillon’ op niet al te lange termijn te kunnen publiceren. Verdere plannen heb ik ook, maar die moet ik nog uitwerken.
7.Hebt u nog (schrijf)tips voor beginnende auteurs?
Ik ben zelf nog een ‘beginnende auteur’ en ik heb niet de pretentie andere beginners (schrijf)tips te kunnen geven.
Bedankt voor het beantwoorden van mijn vragen!
- Login om te reageren